Schildertechniek, waarbij waterverfsoorten met een goed pigment in natte toestand op papier worden verwerkt. Ook al worden meerdere kleuren over elkaar gezet, de ondergrond blijft altijd zichtbaar. Transparantie is dan ook het kenmerk van de aquarel. De kunstenaar moet vlot kunnen werken, omdat de kleuren zich het beste in natte toestand vermengen. Vandaar dat hij vaak de compositie in potlood opzet, om later in te vullen met de aquarelverf. De potloodlijnen worden achteraf uitgegumd. Bij voorkeur gebruikt de kunstenaar speciaal aquarel-papier, dat extra dik is en een wat sponzige structuur heeft. Door deze structuur kan dit papier het vele vocht absorberen dat meekomt met de verfkwast, waardoor het na het drogen niet krom trekt, zoals gladde papiersoorten wel doen. De lijnen in een aquarel zijn mede hierdoor wat grillig van karakter en zeker niet kaarsrecht, hetgeen de schoonheid van de aquarel vaak alleen maar ten goede komt. Als je goed kijkt, zie je soms kleine spatjes verf op het papier die tijdens het werkproces onbedoeld en dus heel spontaan mee gaan werken in het geheel.

© Frans Klerkx