Vanaf de 15e eeuw werd het steeds gebruikelijker om op doek te schilderen in plaats van paneel. Uit die tijd zijn niet veel schilderijen bewaard gebleven, omdat ze veel te kwetsbaar waren. Dit komt doordat kunstenaars uit die tijd de doeken vaak niet behandelden. In de loop van de 16e eeuw werden doeken steeds beter behandeld, daarom zijn er vanaf die periode meer schilderijen op doek bewaard gebleven. Het doek, vaak linnen, wordt om een spanraam heen genaaid. Dit spanraam is een tijdelijke constructie, waar de spanning van het linnen zelf bepaald kan worden. Als het schilderij af is, wordt het op een spieraam gezet. Dit is het definitieve raam. Tegenwoordig slaan veel kunstenaars het tijdelijke spanraam over en plaatsen zij hun doek direct op het definitieve spieraam. Kunstenaars kunnen experimenteren met de structuur van het linnen. Dit is goed zichtbaar bij kunstenaars zoals Titiaan en Rembrandt, die doeken gebruikten met verschillende weeftechnieken om verschillende effecten te bereiken.

© Fotograaf: Ivo Hoekstra. Kunstwerk: Jan Steen, Mauritshuis